\

Η Ανάληψη του Κυρίου εορτάζεται σαράντα ημέρες μετά την Ανάσταση. H Πέμπτη της Αναλήψεως είναι η ημέρα που ψάλλεται για τελευταία φορά το «Χριστός Ανέστη» στην Εκκλησία, καθώς κλείνει ο κύκλος του Πάσχα. Σε όποιο σπίτι έμειναν λουλούδια από το Πάσχα πρέπει να καούν, κι αν καιροφυλακτήσει τα μεσάνυχτα ο πιστός, θα δει τους ουρανούς που ανοίγουν για να περάσει ο Χριστός. «Οσοι είναι καθαροί, ξαγρυπνούν τη νύχτα, να δουν τον Χριστό που «αναλήφεται». Οι άξιοι βλέπουν ένα φως, που ανεβαίνει στον ουρανό...».
Είναι, ακόμη, η ημέρα που οι ψυχές των νεκρών, ακόμα και των αμαρτωλών που ήταν στην Κόλαση και από την ημέρα του Πάσχα, της Ανάστασης, ήταν ελεύθερες να κυκλοφορούν στη γη, ανάμεσα στους ζωντανούς και τους οικείους τους, με την Ανάληψη του Χριστού πρέπει να γυρίσουν στον τόπο τους. Είναι πικραμένες γι' αυτό, αλλά οι δικοί τους τις βοηθούν να βρουν ήσυχα και με ευχαρίστηση τον δρόμο τους. Πάνε στα νεκροταφεία και ανάβουν κεριά στους τάφους και στα χωριά συγκεντρώνονται οι γείτονες στα σπίτια των ανθρώπων που έχουν νεκρούς και κάθονται σιωπηλοί με τα κεριά στο χέρι, ανάβουν κεριά στα παράθυρα, φτιάχνουν κόλλυβα και πίτες και μοιράζουν φαγώσιμα, κάνουν φιλανθρωπίες, για τη συγχώρηση και ανάπαυση των νεκρών τους.

(Από «Τα Πασχαλινά και της Ανοιξης» του Δημήτριου Λουκάτου)

H γιορτή της Αναλήψεως είναι η πρώτη μέρα του καλοκαιριού, που οι παλιοί Ποριώτες κατέβαιναν στη θάλασσα, μετά τη λειτουργία, για να βουτύξουν και να κολυμπήσουν σε αυτή, γιατί όπως λέγανε πριν από την ημέρα αυτήν, η θάλασσα μπορεί να τους έκαμε κακό.

Βουτούσαν, έστω και μόνο τα πόδια τους, στο νερό, αφού πρώτα έκαναν το σταυρό τους και μετρούσαν 40 κύματα, όσες είναι και οι μέρες από το Πάσχα.
Οι νοικοκυρές έπαιρναν μαζί τους μπουκάλια, στα οποία μάζευαν νερό της θάλασσας «από τα σαράντα κύματα» και το έφερναν στο σπίτι για να το ραντίσουν και να πουν τραγουδώντας: «Έξω ψύλλοι και κοριοί, μέσα η πέτρα, η μαλλιαρή...». Φύλαζαν κιόλας νερό, για να το έχουν όλο το χειμώνα σαν γιατρικό, σε πρήξιμο ή δάγκωμα ή βάσκαμα ή αρρώστια.
Αλλά και οι κολυμβητές όταν πρωτόμπαιναν στη θάλασσα, πλένονταν με το νερό και λέγανε: «Αναλείβεται ο Χριστός, αναλείβομαι κι εγώ. Ο,τι κακό έχω απάνω μου να φύγει».

Την ημέρα της Αναλήψεως οι Ποριώτες που κατέβαιναν στις παραλίες έψαχναν στο βυθό της θάλασσας, εκεί στα ρηχά, να βρουν μια πέτρα με φύκια, μία «πέτρα μαλλιαρή». Οποιος την εύρισκε την έπαιρνε στο σπίτι του,γιατί έφερνε ευτυχία. Συνήθως οι κοπέλες την έβαζαν κάτω από το κρεβάτι τους για να ονειρευτούν ποιον θα παντρευτούν.

Επίσης έπιαναν αχινούς, πεταλίδες, καβούρια και άλλα θαλασσινά, μάζευαν χαμομήλι και έβγαζαν και άπλωναν στα μπαλκόνια ή τις αυλές όλα τα προικιά τους για να αεριστούν.